Yazmak bir tepki miydi? Ya da varlığı ispat çabası mıydı? Belki de içerisinde bulunduğu toplulukta, anlaşılmamış veya anlaşılmadığını düşünen insanların yazmak suretiyle kendini ifade yöntemiydi.
İçim de ki ses yazdıkça iyileşeceğimi söylüyordu.Sizce iyileşmesi gereken yanlarımız yok mu? Hangimizin yok ? Dediğinizi duyar gibiyim.Belki bir çoğumuzun en çok ihtiyacı olan şey;Eleştirilmeden,yönlendirilmeden, nasihat edilmeden,hoşgörüyle etkin bir dinlenilme olabilirmiydi? Maalesef bu anlamda iyi bir dinleyici ile karşılaşma ihtimalimiz günümüzün hız ve haz atmosferinde gittikçe daha da azalıyor.Bundan dolayı '' YAZMAK'' eylemi, bir nevi ''KENDİNİ DİNLEME'' sanatıdır da diyebiliriz.
Psikoloji profesörü JAMES PENNEBAKER 1986 da öğrencilerinden yaşadıkları en üzücü olayı veya en zor dönemleriyle ilgili 15 dakika boyunca yazmalarını istemişti.
Daha önce kimseyle paylaşamadıkları, en gizli kalmış düşüncelerini yazıya dökebileceklerdi.Pennebaker bu çalışmayı 4 gün boyunca tekrarlamış,yaklaşık her 20 öğrenciden birinin ağlamasına tanık olmuş,ama yazmaya devam etmek isteyip istemediklerini sorduğunda hep devam etmek istediklerini görmüştü.Bu arada başka bir grup öğrenciyede nötr bir konuda tasvir yazdırılıyordu.PENNEBAKER daha sonra 6 ay boyunca öğrencilerinin doktora ne sıklıkta gittiklerini takip etti.Sonuç hayret vericiydi; Zira gizli duygularını anlatan öğrenciler sonraki aylarda doktora çok daha az gitmişti.
Bu olaydan yola çıkarak bizi yaratan ,fiziki ve ruhsal, işleyişimizi en iyi bilen Rabbül Âlemin kitabında ;
OKU! emrinin akabinde ,''O RAB Kİ KALEMLE YAZMAYI ÖĞRETTİ'' DİYE beyan ediyor.
Birlikte okuyup,birlikte yazarak birbirimize şifa olma ümidiyle inşallah...
Huzurla kalınız...
