Yaşadıklarım hep bana, hayata karşı, insanlara karşı temkinli olmam gerektiğini anlattı, ya da gösterdi durdu. Hep bir sınavın içindeydim oysa kazandıklarım da oldu kaybettiklerimde, kazandıklarıma hiç bir zaman yerinmedim, kaybettiklerime üzülmedim. Bu bir sınavdı kazanmakta vardı kaybetmekte.
Arada yanlış tercih yaptıklarımda olmadı değil, en çokta onlara üzüldüm. Çünkü insan karşısındakini kendi gibi görür ya, en büyük hatam karşımdakini kendim gibi görmemdi. Ben insandım onları da insan zannettim. Görünüşte bakınca insan, adam gibi adam dersin, ama değil, oysa dışarıdan bakınca elbisenin içinde bir vücut gördüğünü zannediyorsun ama yanına gittiğinde sadece boş çuvaldan ibaret insanlarmış işte. Menfaati uğruna hayatındakileri satan kişiler gördüğünde her şey o zaman değişiyor.
Sınavının en zor aşaması o olur. Tanıyamazsın çünkü eskiden insaların bir yüzü vardı, şimdi bin bir surat olmuşlar, anlayacağınız "şeytanın ete kemiğe bürünmüş hali", Ona karşı başlattığın hayat sınavını başlamadan kaybetmenin acısı çöreklenince içine, en fazla kaybettiğine değil güven duyduğuna yanar hayıflanırsın!
