‘’Sakın kimseye verme acını, üzüntünü, sevincini ve mutlu anlarını . Sakın insanlardan dolayı kırılmasın içindeki çocuk .Olmasın adın hüzün.’’ Şu son zamanda insanlara güven kalmadı.
Ve sorarız kendimize bu insanlar neden iki yüzlü diye?
Ve neden göründükleri gibi olmuyor?
Anlaşılıyor ki bu yaşamın bir çok şeyi eksik ve yarım kalmış.
Bu yaşamın yarım ve kötü yanlarını bizler ortaya çıkarmıyor muyuz?
Biraz işlerimiz ters gitse, her şey alt üst olsa ardı arkası kesilmiyor peş peşe birbirini takip ediyor olumsuzluklar.İnsanı bunalıma sürüklüyor, yıpratıyor.Bizler toplum olarak bunu çok iyi bildiğimizden dolayı bunu kader deyip sırtımızda yük gibi taşıyoruz.
Bir türlü bu kötü olaylardan kurtulup güzel bir hayata kavuşamadığımız düşünce ve duyguları paylaşmak yerine tek başına çaresizlik içindeyken onca acının içinde mutluluğa gidecek yollar bulmaya çalışırız.Bazen sorarız kendimize hep kötü müdür insanların yaşamı?
Neden hep bencil ve kıskanç insanlar çoğunlukta ?
Yoksa yalan mıyız ?
Yoksa içimiz, dışımız bir olmadığı için midir ?
İnsan olabilmek ve insanca yaşabilmek için çok yol almalıyız. Her zaman umut vardır ve olmalıdır da…
İnsanlar her gün biraz daha gelişerek değişecek ve çok yol kat edecek. Umutların tükendiği noktada güneşin doğuşu gibi yeni umutlar içinde olacak. Güneşin doğuşu ve batışındaki o kızıllığın farkına vardığı an boşa geçirdiği zamanın farkına varıp o ışıltının peşinde koşacaklar.
Yada yağan yağmur da ıslandıklarında yaşamın ne kadar değerli olduğunu anlayacaklar…Hayata dört elle sarılacak .Sarhoş olacaklar bunca güzelliğin karşısında .İşte bu nedenle insan kendini tanımalı ve kendini çok sevmeli.
En çok kiminle mutlu oluyorsa onun kıymetini bilmeli. Kiminle gülebiliyorsa onunla sohbet etmeli ve dostluklarını sağlam kurmalı.Hiç bir işi olmasa bile bir selam için sevdiklerini aramalı.Her zaman olmasa bile kısada olsa bir araya gelmeli.
Ancak böyle hareket eder davranırsak yaşam anlam kazanır. Çünkü hayat paylaşarak güzelleşir.Yaşadığının anlamını vermeli , verebilmeli… Gerçek şu ki değişim gerçekten zor , yerleşmiş bir şeyin değişmesi imkansızda olsa kabul etmek gerekir.Kendisi ile dost olmalı.Ne istediğini bilmeli ve içinde yer aldığı ortamda ne olduğunu bilmesi gerekir.Kendi gibi olmalı, kendinin başardığı bir şey olmalı.
Birde candan öte dostu , arkadaşı olmalı insanın .Her şeyini paylaşabileceği, canım diyebileceği.Her zaman bilmeli ki yarın onu arayabileceğini , var olduğunu bileceği.Ancak gelecek güzel günler ve yaşamlar için bir şeyler yapmak gerek.İnsanların aklı ve vicdanı bir olmalı. Olmazsa bu devran böyle gelmiş , böyle gider der acılar içinde kırık yaşamlar, devam edecek.
