Yaşı yetmişin üstünde besbelli,
Yokluğun kamburlaştırdığı sırtında yıllarca,
Kim bilir ne yükler taşımıştır,
Hayatın acımasızlığında,
Gözleri kan çanağı, sessizce beklerken,
Mahalle fırınında ki kuyruğun bitmesini,
Bir yandan da gözyaşlarını içine akıtmakta,
Varsa askıdan alacak ekmeğini, yoksa ucuzundan, dinlenmişini,
Utana sıkıla hem de mahcupça...
Tuhaf bir dünyadayız,
Adını bile bilmediğimiz envaiçeşit yiyecekler,
Zengin sofralarında, adeta görmemişçesine,
Yedikleri önlerinde yemedikleri ardında misali,
Varlık içerisinde yaşarken hayatı, yokluğu düşünmeden,
Tüketiyorlar her şeyi hoyratça…
İnsanlar hep bir ben(lik) peşinde,
Menfaat ise hepsinden bir tık önde.
Sevgi mi? Tükenmişlik sendromunda,
Selam alıp vermek bile sadece, Mevkidaşa...
Saygı ise paraya, makama ve güce...
Dünya sanıldığı gibi değil artık,
Herkes koşuyor kendi yalnızlığına,
Sanki komşusunun külüne muhtaç olmayacakmışçasına,
Aklınca doğalgaz kullanılıyor ya haspam…
Çok bilenlerin çağında yaşıyoruz,
Çocuklar ana babasından, yüksek makam sahipleri de,
Alt mevkide bulunanlardan,
Daha iyi bilirler her şeyi, daha iyi görürler geleceği,
Ne büyüğe saygı kaldı ne de tevazu bu çağda,
Leyla’lar da kalmadı Mecnun da Kerem’in Aslı’sı da yok, fotokopisi de,
Dostluk arkadaşlıkta artık platonik bu çağda…
Değişti insanlar tıpkı zaman gibi,
Kimse kimsenin artık ne hâl hatırını soruyor ne de umursuyor,
Tükettik birliği, beraberliği ve de kardeşliği,
Sevgiyi saygıyı da havada ki oksijeni de,
Ayırdık semtlerimizi,
Zengin fakir diye oluşturduk sitelerimizi,
Kimse kimsenin bilmiyor ahvalini,
Velhasıl yaşıyoruz hayatı bireysel,
Ve yalnızlaştık sekiz milyarlık kalabalıkta…
Kalın sağlıcakla, sürçü lisan ettiysek affola…
