Engeller İçimizde, Engeller Hepimizin

“  Bu neden benim başıma geldi?” çok tehlikeli ve insanın haddini unutturan bir sorudur. Altında yatan anlam; bunca insan varken ‘neden ben?’ sorgulamasıdır. Hiçbirimiz şu andaki varlığımızın yapısını biz belirlemedik. Dolayısıyla bu yapıyı daima koruyabileceğimiz garantisine de sahip değiliz. 
Öyleyse kendimizdeki bir engeli veya avuçlarımıza bırakılmış bir engelli bebeği, nasıl eksik ya da kusurlu görüyoruz? Asıl engelimiz, yaratılmış olduğumuz gerçeğini kabul etmeyen bir düşünce yapımızdır. Engeller dışımızda değil içimizdedir zira. Hakikatle bağlantımızı kopardığımız her noktada hepimiz birer engelliye dönüşüyoruz. Bedensel engelli olsak da olmasak da ruhsal engelli oluyoruz. 
Canda engel olmaz. Diğerlerine göre eksik bırakılmış bir yönümüz, hakikatle en fazla besleneceğimiz yönümüz oluyor sonrasında. Görme engelimiz varsa mesela, kulağımız daha hassaslaşıyor. Gönül gözümüz keskinleşiyor. Eğer durumu inkâr söz konusuysa, o zaman engel bir hediyenin geliş kapısı olmaktan çıkıp, bir duvara dönüşecektir. Selam ve dua ile.