Çürüme'nin Merkez Üssü!

Daraltılmış bir su arkı kadar kalpazan yuvası.

Bütün ana'kara'nın plazalarından keş torbası.

Bir taraflarından metafizik ötüşler canhıraş.

Bir tarafları nesne toplamakta, plastik faraş.

Beyinleri iki büklüm bir kocakarı telaşındalar.

Açgözlü kargalar, torun sevecek yaşındalar.

Göbekleri yağlı, hakka özenleri eksi sıfır altı.

Ruhları kara gece, kir pas, nemli merdivenaltı.

Kanacak kurban ararlar beş yılda bir sokakta.

Erdem, adalet kız ismi, bezleri yok o tarakta.

Çocuklar yanmış, ölmüş akılları kirli parada.

Damla amonyakları yok, bu toplumsal yarada.

Gören göz, duyan kulak, vicdan her an uyur.

Hakikat çok aleni, korkak masaya elini vurur.

Çürüyor insanlık, çürüyor umutlar büyük çöküş.

Kötülük çok atak, yabanıl, iyilik kaçak bir düş.

Ne zaman bir güzellik filiz verse, elbirliği boğar.

Anaları spiral zengini olsa, boşaltımdan doğar.

Tanımak bu merkez üssü, insan için tek elzem.

Bakmayın lacilere, kuru et yığınları, yok gizem.

Kurumuş içi boş sözler, tek dişli cılk dayanak.

Köseleden berice, yalandan kızarmayan yanak.

Vaaz üstüne vaazlar, hep kendilerine çıkan yol.

Elleri imza atar, başka cepte yorulmuş iki kol.

Başlarsa çürüme ruhta, hiç bir kalp kurtulamaz.

Akıl başta gerek, son keşkeler hiç işe yaramaz.