Sevgili dostlar,
Hep duyarız. ‘’Eğitimin yaşı yoktur.’’ diye. Peki bebeklerin eğitiminin ne zaman başladığını biliyor muydunuz? Ben şahsen bilmiyordum. Hiç de duymamıştım. Down’lu kızım Hilal’in doktoru Hacettepe Üniversitesi-İhsan Doğramacı Çocuk Hastanesi-Genetik Bölümü Ana Bilim Dalı Öğretim Üyesi Prof. Dr. E.T. muayene esnasında: ‘’Bebeklerin eğitiminin anne karnında yani annenin hamilelik döneminde başladığını,’’ bildirmesi üzerine inanın önce şaşırdım. Ancak doktorun anlattıklarını dinleyince ikna oldum. Aslında kendi çocuklarımın eğitimleri de annenin hamilelik döneminde başlamış farkında değilmişim. Bu durumu sizlere müsaadenizle açıklamak istiyorum. Kendim yıllardan beri müzikle uğraşıyordum. Özetle çocukların daha doğmadan müzikle buluşmuştu. Yani müzik eğitimleri annelerinin hamilelik dönemlerinde zaten mevcuttu. Üç kızımın ikisi müzik öğretmeni olup, down’lu kızım Hilal’inde müziğe meyili oldukça fazlaydı. Müzik sesi duyduğunda adeta şahlanıyordu. Bu durum bizim işimizi biraz kolaylaştırıyordu.
Bir ara ben, eşim ve çocuklarım Hilal’e birden ona kadar sayı saymayı öğretememiştik. Aklıma birden bir fikir geldi. Çocuklarıma dedim ki: ‘’Ben bunu başaracağım.’’ Müzikten çok hoşlandığı için alkışla ritim tutarak ‘’bir, iki, üç-dört, beş, altı-yedi, sekiz, dokuz-on’’ diye bir defa gösterdim. İşin içinde müzik olunca bana aynı şeyi ikinci kez tekrarlatmadan birden ona kadar saymayı öğrendi. Eşim ve çocuklarım şaşırdılar: ‘’Biz sayı saymayı günlerdir öğretememiştik. Bravo sana. Sen bunu nasıl başardın?’’ dediler. İşin özü çocuğunuz neyi, nasıl ve ne şekilde alıyorsa o şekilde vereceksiniz. Kısacası çocuğunuzu keşfedeceksiniz. Elbette bunlar kolay olmadı. Zamanla gelişen ve tecrübe diye nitelenen uğraşların sonucu olan kazanımlardır.
Hilal özel eğitim ve rehabilitasyon merkezine ilk başladığında haftada iki saat bireysel, iki saat de grup eğitimi, haftada toplam dört saat, ayda ise onaltı saat eğitim almaktaydı. Özel eğitimin başladığında çok küçük olduğu için kasları o kadar zayıftı ki elleri kalem bile tutamıyordu. Kasları güçlenmesi için derslere oyun hamuruyla başladı. Bunu sırasıyla sesli ve müzikli kitaplar, boyama kitapları abaküs (sayı boncuğu), sayı çubukları, sayı fasülyesi vb. izledi. Ancak Hilal’deki farkı aşamalı da olsa gözlüyorduk.
Özel eğitim için hastaneden verilen Sağlık Kurulu Raporları bir yıl süreliydi. Yani raporu her yıl yeniletiyorduk. Daha sonra özel eğitim merkezlerinin takibi ve ödemeleri İl Milli Eğitim Müdürlüklerine bağlı RAM’a (Rehberlik Araştırma Merkezi) devredildi. Hastaneden aldığımız, engel durumunun sürekli olduğunu belirtir Sağlık Kurulu Raporunun yanı sıra Rehberlik Araştırma Merkezlerince düzenlenen birer yıl süre ile kontrolü yapılan RAM raporları tanzim edilmeye başlandı. Haftada aldığı iki saat, ayda sekiz saat olan grup eğitimi kaldırıldı. Sadece bireysel eğitim devam ediyordu. Ancak özel eğitim merkezinden fazla bize iş düşüyordu. Çok zorlansak, yorulsak da yılmıyorduk.
Çocuğun oturması, yürümesi, konuşması ve koşması normal çocuklara göre geç gelişeceği belirtilmişse de Hilal zamanında oturdu, zamanında yürüdü ve zamanında koştu. Konuşma biraz geç gelişti. İlk zamanlarda konuşmalarını başkaları anlayamasa da bizler ailesi olarak anlayabiliyorduk. Çünkü onunla her gün iç içeydik. Hilal çok duygusal bir çocuktu. Daima ilgi istiyordu. Bizim onunla devamlı ilgilendiğimize, onu hiçbir zaman dışlamadığımıza inanıyorum.
Birleşmiş Milletler 10 Kasım 2011 tarihli kararı ile 21 Mart tarihini resmi Dünya Down Sendromu Günü olarak tanımıştır. 21 Mart günü (21/3) Down sendromlu insanlarda 21.ci kromozomun 3 tane olmasını simgeliyor. Dünya Down Sendromu Günü, Down sendromlu bireylerin haklarını korumak için önemli bir adım oluyor. Bu vesile ile şimdiden tüm down’luların ve down’lu yakını bulunanların Down Sendromu Gününü en kalbi duygularımla kutluyorum. Rabbim C.C. bu durumdaki tüm ailelere sabırlar ihsan eylesin. Onları bu sınavda başarılı kılsın.
Hepinize selam, sevgi ve saygılarımı sunarım.
