Önce Sağlık

Her zaman bilinçli ya da bilinçsiz deriz aslında hepimiz; “önce sağlık” ama bu sözün aslında ne
kadar değer içerdiğini ise sağlımızı kaybettiğimizde anlarız. Evet, hakikaten önce sağlıkmış demeye
başlarız.
Bir de tedavisi bir türlü bulunamayan bir derdimiz olduğunda ise tek dileğimiz olmaya ve bir an
önce sağlımıza ve sağlıklı günlere kavuşma özlemiyle yanar dururuz. Bir anda aklımıza; sevdiklerimiz,
geride bırakacaklarımız ve boşa geçen onca zaman gelir de gelir. Nitekim o an kendimize bir söz
veririz, “sağlığıma bir kavuşayım bir daha bunları yapar mıyım?” diye. Neden bazı şeylerin kıymetini
onları kaybetme aşamasında veya kaybettikten sonra anlamaya başlarız. Hâlbuki hep dilimizdedir,
kıymet bilelim diye nasihat ederiz kıymetini bil diye. Ama gerçek ise iş ciddiyete bindiği zaman fark
eder, eyvah eder dururuz. Ve bunu yine, yine yeniden yaparız. Ne çabuk unuturuz bazı anların
değerini, kaybetmek üzere iken kavuştuklarımızın anlamını ne çabuk unuturuz. İşte burada da hep
aynı sözü tekrarlarız: “insanoğlu ne kadar nankör” sadece dışarıya değil bu nankörlük kendimize de
yaparız aslında. Sağlığını yetirene kadar bakmaz önemsemez bazı şeyleri, sonra kaybettiklerini geri
kazanabilmek için de çabalar durur, bir şans elde edip kazanınca da yeniden hiçbir şey olmamış gibi
eskiye geri döner ve söylediği tüm o sözleri unutur. İşte buda kendine nankörlük olur. Sağlığını,
bedenen ve ruhen sahip olduğu gücü yetirene, eritip bitirene kadar kıymet bilmeden savurur durur
insanoğlu. Sonra döner ve “önce sağlık” der işte.
Bunu şu son dönemlerde iyice fark ettik mi acaba, birçoğumuz ölümle yüz yüze geldi, bir
kısmımız ise genç yaşta hayata veda etti. Fakat bizler hala bu olanlara rağmen işin ciddiyetini tam
olarak kavramadan devam ettik. Ve hala bu salgına inanmamakta ısrar edenlerle tartışmaya devam
ediyoruz. Sağlımızı kaybetmeden, ilaçlara veya daha da kötüsü yoğun bakıma düşmeden büyük bir
çoğunluğumuz yapılan tedbirlere isyan etti. Hasta olduğu anda ise “hatalarından ders almak yerine,
ben atlattım tamamdır” diyerek daha da gevşek tutmaya başladılar. Hâlbuki hastalandığında ise tam
tersini yapacağına dair kendine söz verenlerdi bunlar.
İşte bizler sözde bazı şeyleri söyler, kendi söylediğimizi kendimiz bile dinlemez. Durum ciddiye
bindiği zaman ise eyvah eder, sonrasında yine en başa döneriz. Hiçbir zaman gerçek anlamda
olanlardan ders almayı başaramayız. Şimdi yavaş, yavaş başlayan yeni normalleşmede de bunu bir kez
daha görmeye başlayacağız. Çünkü etrafa baktığımızda insanlar hiçbir şey olmamış gibi tedbirleri yine
yeniden bırakıp yakınlaşmaya ve 3 kurala uymamaya başladılar bile. Bu demek oluyor ki herkes aşı
olmadan yasaklar hiç bitmeyecek ve bizler sözde; “ önce sağlık” demeye devam edeceğiz.