Yine bir Ramazan’a sağ salim kavuştuk, şükürler olsun. Bu ay kendimizle muhasebe için mükemmel bir fırsat. İnananlar için bir şükür ve bereket ayı. İnanmayanlar için dahi o sıcacık iklimiyle hayatlarında hoş birer anı. Yani inancı ne olursa olsun milletimizin ortak bir değeri.
Bu Ramazan benim için her zamankinden buruk geçiyor. Çünkü artık onun manasından tümüyle koptuğumuzu hissediyorum. Nedendir bilinmez, insan hep eskiyi özlüyor. Belki eskiler, hayal ettiğimiz kadar güzel değildi, ama hafızamızda onu yeniden canlandırırken bize bir başka güzel geliyor.
Eski Ramazanlardan kastım mani söyleyen davulcular, Sultanahmet eğlenceleri ya da bunlar gibi kültürel meseleler değil. Ramazanın ruhundan bahsediyorum. Her şeyin gösterişe döndüğü bir çağda maalesef ibadetlerimiz de bundan nasibini aldı.
Geçen hafta İstanbul E-5 karayolunun ortasında namaza duran bir adamın videosu düştü. Ne yapmak istiyordu, neyi amaçlıyordu bilmiyorum ama artık maalesef ibadetlerimiz de birer gösteriş halini aldı. Öyle ki, sırf sosyal medyada paylaşmak için Ayasofya’ya namaza giden kişilere rastladım. Bu durum sadece dinimize diyanetimize değil ahlakımıza da apaçık bir tehdit.
Nereye gittiğimiz konusunda en ufak bir fikrim yok. Böyle devam ederse artık her şeyi gösteriş için yapıyor olacağız. Aile ilişkileri, yardımlaşma, fedakârlık, iyilik gibi hasletlerimiz bu “gösteri toplumu”nun değersiz birer öğesi derecesine düşüyor. İşte Ramazan da bundan nasibini alıyor.
Birkaç yıl öncesinde olsa belki lüks iftar sofralarından şikâyet edebilirdik. Heyhat, şimdi kimsenin “lüks” sofra hazırlayacak hali de kalmadı. Ramazan paylaşmaktır elbette, paylaşacak ekmeğimiz de azaldı.
Her şeyin paraya tahvil edildiği bir dünyada sahip olduğumuz her şeyin maddi değerlerle ölçüldüğünü üzülerek görüyor ve endişeleniyorum.
Yine de Ramazan hoş geldi, iyi ki geldi.
