Düşünecek olursak sokak çocuğu diye bişey yok .Onlar bizler tarafından istenmediği için sokağa atılan yada bırakılan çocuklardır .İçimizi parçalayan günümüzün kanayan yarası.
Her zaman demiyormuyuz canımız, ciğerimiz, kanımız onlara bir şey olsa canımızın yandığını dile getirmiyormuyuz. Kimi çocuklarımız doğuştan şanslı olarak dünyaya gözlerini açıyor.Ailesi, akrabaları etrafında dört dönüyor , el bebek, gül bebek büyütülüyor ve yere göğe sığdıramıyorlar.
Kimi çocuklarımızda hayata gözlerini ilk açtığında şanssız doğuyor.Ailesinin bilerek ya da bilmeyerek kendi hataları yüzünden istenmeyen çocuk olarak görülür en iyi şekilde yetiştirilmeden dışarı sesizce cami avlusuna, çöp kutularına ya da çocuk esirgeme kurumlarına bırakılarak terk ediliyorlar.
Sonrasında ne mi oluyor ?Böylece hayata bir sıfır yenik başlıyor. İstenmeyen çocuk olarak dünyaya geldiği için ailesinin ceremesini onlar çekmek zorunda kalıyor.Hiç bir günahı yokken, hiçbir suçu olmayan sabi çocuklarımız ömür boyu şansızlıklarla hayata yol almaya ve acı, keder, çile dolu hayatta tutunmaya çalışıyorlar.
Bu çocuklarımızın dünyaya gelmesine sebep olan ailelerde biraz merhamet ve vicdan olsa idi onlara yaşama şansı vermiş olurlardı.Onları ortada bırakmazdı.Şimdi düşünüyorum da acaba sokağa bıraktığı çocukları umurlarında mı acaba diye?
Devlet tarafından koruma altına alınan çocuklarımız 18 yaşına kadar bakılıyor.İşte tuhaf olan tarafta düşünecek olursak bu çocuklarımız eğitimli yada eğitimsiz, vicdanlı yada vicdansız kişilerce büyütülmek zorunda kalıyor ve sonrası da meçhul…
Bu çocuklarımız nasıl, ne durumda ne şekilde büyütüldüklerini bilmiyoruz.Okuyanlar şanslı sayılıp ayaklarının üzerinde durabiliyorlar.Fakat okuyamayanlar 18 yaşını doldurduktan sonra ne oluyor oda biliyormuyuz hayır bilmiyoruz. Yani bu çocuklarımız sokaktan geldiler ve tekrar sokağa bırakılıyorlar. Bu durumda düşünmek ve soru sorgulamalıyız.
Masum çocuklarımızı doğrup sokağa atan aileler ile 18 yaşında sokağa bırakılan arasında ne fark var ki?Biri doğurduğu an, diğeri 18 yaşından sonra terk ediyorlar.
Bizler bu çocuklarımız için neler yapıyoruz ?Neler yaptık ya da neler yapmamız gerekiyor? Bunun için gerekli gayreti safr ediyormuyuz.
Bu konuda çocuklarımıza gerçek anlamda sahip çıkılması gerektiğini ve dışarlarda , yol kenarlarında mendil yada başka şeyler satmalarını yada kağıt toplamalarını engelleyerek projeler hazırlayarak köklü değişim yapmak gerekiyor. Çevremizde yada diğer illerde yaşamını sürdürmek için ekmek kavgası veren çocuklarımızı en iyi şekilde hayata kazandırmak için yardımcı olmalıyız .Hepimiz gücümüzün yettiğince yardımcı olalım .Kurum , kuruluşlar ve zengin iş adamları harekete geçirilmeli.
Bu canlar bizim, bizim ayıbımız bizler her nerede olursa olsun hepimiz el birliği ile insanlık adına sahip çıkalım ve onları hayata kazandıralım.
