Gün geçmiyor ki görsel basında ve yazılı basında, çevremizde olan bitenden anında haberdar olabiliyor ancak üç maymunu oynuyor olduk.Atalarımızdan duyardık Ahir zamanın alametlerini ve gün o gün bugün sanırım.Beklenen son adım adım ilerliyor ve bu süreç içinde biz bu güzelim dünyayı kirletmekten vaz geçmiyoruz .
Neler oluyor bizlere ? Bizler nasıl bu duruma gelebildik? Her şeyimizi nasıl kaybedebildik ? Bizler insan olmayı ve insanca yaşamayı beceremiyoruz ?
Geçmiş zamana dönüp baktığımızda bizler çok az şeylere sahiptik ama çok mutluyduk ve mutlu olmayı becerebiliyorduk. Aynı mahalle içinde komşularımızla kardeş gibi geçinirdik.Büyük , küçük ayrımı yoktu hep birlikte hareket eder, oyunlar oynar paylaşır ve bir birimize can yoldaşıydık. İşte bu nedenden dolayı geçmişe olan özlemimiz.Hiç bir şey eskisi gibi değil ve olmayacak ta.
Komşuluk ilişkileri başka idi.Kimse kimseye yan gözle değil bakmak,karşısındakini her zaman korur kollardı.Büyük, küçük birbirine saygılı birlik, beraberlik içinde yaşanırdı.Kimse kimsenin evinin eşyasına değil insanlığına değer verirdi.Evet eşyamız öyle şaşalı değil ama bizler mutluyduk.Ruhumuz, vicdanımız tertemizdi.Birimizden biri düşecek olsa elimizden tutup kaldıranımız çoktu.
Hele ki çocuklar çok önemliydi .Çocuklar geleceğimiz der onlara gözü gibi bakılırdı.Kimse kimsenin çocuğunu ayırmazdı.Bencilik yoktu hep biz konuşulurdu. Çocuklara asla kin, nefret duygularından uzak yetiştirilir verilen sözün namus olduğu öğretilirdi.Bizler böyle koruyucu, kollayıcı komşularımız içinde büyüdük.
Mahallede asla genç kızlar ve genç delikanlılar ayrı tutulmaz asla da yanlış düşünce beslenmezdi hepimiz kardeşlik duygusu içersinde yetiştirildik.Oysa şimdi ne değişti ?Neler oluyor bizlere birbirimize düşman bakışları içersinde kin , nefret tohumları ekerek kötülük içersinde kayboluyoruz. Teknolojinin gelişmesiyle kendimizi mi kaybettik ? Yoksa genetiğimizle mi oynandı da bizler vahşi duygular besler olduk.
Çocuklarımızı dışarı çıkaramaz olduk.Çocuklarımız dört duvar arasında sıkıştı kaldı.Nefes alacak hal kalmadı kimsede.Yaşam şartlarından dolayı anne ve babalar çalışmak zorunda çocuklarına gelecekte rahat yaşayabilmeleri için.Bu nedenle çocuklarımız evde tek başına etraftaki tehlikelere karşı kalmak durumunda.Çocuklarımız ne yapabilir ki böylesine kötü ortamda.Nasıl bir gelecek bekliyor çocuklarımızı bilinmez.
Bu sebepten dolayı çevremizde olup bitenlere kör sağır olup sesiz kalmamalıyız.Birlikten kuvvet doğar.Bana dokunmayan yılan bin yaşasın , bana ne , sana ne diyemeyiz.Vicdanımızın sesini dinleyerek hareket edelim çevremizde neler oluyor bitiyor takip edelim.
Hiçbir şey insan yaşamından değerli değildir.Hele ki geleceğimiz olan çocuklarımız her şeyden daha değerlidir.Artık böylesine iğrenç, mide bulandırıcı olaylara dur demenin tam zamanı.Kendi kabuğumuzdan çıkalım .Bu yaşam sadece bize ait değil.İnsanlığa önem verelim, insanca yaşamayı öğrenelim artık.İnsanlığımız buhar olup uçup gitmesin .Çocuklarımız sesizliğin içinde çığlıklarıyla kaybolmasın.Birbirimize duyarlı olalım ve üç maymunu oynamaktan vaz geçelim. Artık dokunmasın çocuklarımıza o caniler ve çekin pis , kan kokan ellerinizi .
