Biz insanoğlunun en iyi arkadaşı ve düşmanı akıldır. Bizler bunu nasıl , ne şekilde kullanacağımıza bağlıdır.Kendimizden çok başkalarına değer ve kıymet veririz.Vermiş olduğumuz insani özelliklerimizi yerine getirdiğimizi düşünürüz. Ancak gerçek düşüncelerimizi yansıta biliyor muyuz ? Vermiş olduğumuz değeri her zaman dengede tutabiliyor muyuz ?
İnsanlara karşı verdiğimiz değer ve kıymeti bazen sözle bazen de yazı ile dile getiririz. Herkes yapı itibariyle , düşünce itibariyle farklılık gösterir ve asla gerçek düşüncelerini yansıtmazlar.
Teknolojinin geliştiği şu zamanda birbirlerine karşı asla dürüst , değer bilen , kıymet bilenlerin sayısının gitgide azaldığını görmekteyiz. Hak ve hukuğa uygun olan davranışlar sergilemeliyiz ki karşımıza çıkan her zorluğa rağmen değer vermek ve kıymetbilmeliyiz. Onca yapılan iyiliğe karşılık görmüş olduğumuz vefasızlık sonucunda verilen değer kötü ve düşüncesizliklere neden olan davranışlardır.
Yaratılış itibariyle insanlar bir arada yaşayarak , arkadaşlıklar kurmak ve bireylerin birbirine hissettikleri çıkarlar karşısında tatmin olma duygusu olarak adlandırılır. Yaş ilerledikçe çıkarlarda da artış görülmektedir. Toplumda yer edinmeye çalışan ve yerini korumak adına her türlü hilelere , yalakalığa devam eden insanların bire bir yaşamaktayız.Toplumun oluşturduğu baskılardan dolayı kendimizden çok insanları düşünmeye iter, Kendi değerlerimizi, insanların bizleri bir kenara itmesi ile başlar. İşte o an her şeyin farkına varırız ve pişmanlıkları yaşarız.
Birbirimize, yediğimiz nimete karşı, giydiğimiz, içtiğimiz ve kullandığımız eşyalara karşı değer ve kıymet bilmeliyiz. Eğer bilmezsek kaybettikten sonra değer vermenin ve kıymet bilmenin hiçbir önemi yok. Değer verme yada kıymet bilmek herhangi bir yere yapmış olduğumuz iyilikler ve güzelliklerinde sanki hiç yapılmamış gibi yok sayılmak unutulmak gibi .Bizler her işimizi karşılık beklemeden bunları yapıyoruz.Ancak burada vefa devreye giriyor vefa beklemek de hakkımızdır. Vefasız insan karşısındakini kırar, döker verilen değer ve kıymet önemini yitirir.Vefalı insan kıymet bilen ve değer veren kişidir. Aileler çocuklarını büyüme döneminden başlayarak ahlaki kurallar,gelenek ve görenekler hakkında bilgilendirmelidir .İnsanlar kendilerini genç yaşta geliştirmelidir. Kendini geliştiren , kendi değerinin farkına varan kişi ve etrafındakilerinin de farkına varır.
Her şeyi acı yolla öğrenmemize gerek kalmaz. Sarf ettiğimiz emek ve çabalar sonucunda yaşadığımız hayal kırıklığını derin düşüncelerle öğreniriz. Yeter ki istesin, emek sarf etsin kendisini hiçe sayan kişilere karşı onları düşünmek yerine , başka şeylerle uğraşarak o düşüncelerden uzaklaşılır. Şu zamanda her şey para ile değerlendiriliyor ve her şeyin fiyatının var olduğu fikrini savunuyorlar, bunu elde etmek için yalan dolan ,riyakarlık, samimiyetsizlik , güvensizlik, her türlü entrika mevcut. Bu şekilde davranan kişiler sadece kendini kandırırlar karşıdaki sesini çıkarmıyor olabilir ama sadece izler ve ilerleyen zaman içinde böyle insanlardan uzaklaşılır sessiz sedasız. Bunu çok yönlü değerlendirebiliriz aile içinde olsun, ikili ilişkilerde olsun, mal, mülkte ve sevgide verilen emek, yediğimiz nimete verilen hürmet ve kıymetli olan her şeyde var. İnsanların insanlara karşı haklarına razı olan yada olmayan egosu yüksek, bencil, kötü huy sahibi kişiler değer vermediği gibi kıymet bilmezler.Kendini bilen kişi kul hakkına girmez ve her zaman dikkat eder.
Sonuç olarak bizler her şeyden, herkesten daha değerli ve kıymetliyiz. Önce kendimizi önemsemeliyiz. Her şeye, hayata, yaşama umut dolu ve gülümseyen bir yüzümüz olsun, solmasın ve bastırılmış duyguların umutlarımızı soldurmasına izin vermeyelim. Sevgi ile kalın.
