Bu yazıyı yazma nedenim çocuklarımızın birbirine karşı ne kadar şiddet ve nefret dolu bakışları yüzünden.Çocuklarımız kötü kalpli olmasın tek düşüncem bu.
Parkımızın içinde çocukların oyun oynayabileceği futbol, basketbol ve voleybol sahası bulunmaktadır.Burasda çocuklar günün stresini atmak rahatlamak için oyun oynuyorlar. Etraftada onları izleyen büyük, küçük, yeni yürümeyi öğrenmiş çocuklarımız telin ardından keyif veren oyunlarını izlemekteler.Bu çocukların aileleride kafede oturmakta hem çocuklarını izlemekte , hemde aileler günün tadını çıkarmakta.Buraya kadar her şey güzel.
Ancak sahanın içindeki çocuklar arada izlemekte olan kendilerinden yaşça ufak çocuklara ya hareket çekmekte, ya ağıza alınmayacak cümleler sarf etmekte yada yüzlerine karşı tükürmekte. Bu ne hareket diye düşünmemek elde değil .Neler oluyor çocuklarımıza ? Nasıl bir davranış sergilemekteler anlaşılır gibi değil.İnsan ister istemez aile içinde gördüğü davranışlardan zehirlenip böyle davranabiliyor diye düşünüyorum.
Bizler ve çocuğun ailesi sesizce olan biteni takip eder olduk ve herkes pür dikkat izlemeye koyuldu.Burada ürkütücü sessizlik hakimdi.Çocuğun ailesi hiç kızgınlık ifadesi bile sergilemeden etrafı izleyerek kim arkadaş , kim düşman tespit etmeye çalışıyor gibiydi.Allahtan kızgınlık başka türlü hareketlere dönüşmeden olay yatıştırılmış oldu. Aile çocuğunu sesizce çekip aldı yanına başını sallıyarak.İşte ailesinden aldığı terbiye bu der gibi sesizlik içinde.
Beni düşündüren çocuklarımız neden bu kadar kötü kalpli olduğudur.Bu kötülüğü neden çocuklarımıza aşılıyor, engel olamıyoruz.Çocuklarımız iyi ve temiz kalpli olmalılar.Çünkü daha yolun başındalar. İleride onları bekleyen uzun yaşam saüreci var.Çocuklarımızın o küçücük kalplerini kötülükle, şiddetle doldurmayalım.
Çocuklarımızı iyi yada kötü kalpli yetiştirirsek onların geleceklerinden bizler sorumluyuz.Bizler örf ve adetlerimizde hoş görülü olmak, adil olmak, masumlara yardımcı olmak, misafir perver olmak, saygılı ve sevgili olmak üzerine kurulmuştur. Yoksa örf ve adetlerimizden uzak mı yaşar olduk ? İşte o zaman yazıklar olsun bize demeden geçemeyeceğim.
Bizler çocuklarımıza ister kendi ülkemizde , ister dışardan gelsin birbirimize saygıda kusur etmemeyi bilmeliyiz.Çocuklarımıza küçük yaşta ne verirsek karşılığını alırız.Bizlerin hayatını anlamlı kılan gülümsemedir, sevgidir saygıdır.
